عبور از خاکریز دریا...
خورشید به کام مرگ می رود
و ستاره ی شب می درخشد
و یک ندای روشن مرا می خواند
باشد که چون از خاکریز دریا بگذرم
هیچ ناله ای نباشد
و این موج که اکنون به دریا می رود
همانند آن موج که از ژرفای دریا آمده بود
خفته و خاموش به خانه باز گردد
تاریک روشن
و ناقوش شب
و آنگاه تاریکی
باشد که چون بر کشتی سوارشوم
اندوه وداع نباشد
زیرا هر چند این موج مرا به ورای زمان می برد
چشم امید گشوده ام
که چون از مرز ساحل بگذرم
ناخدای خویش را روی در روی دیدار کنم
منظور شاعر از این شعر فرا رسیدن مرگ وی است
شعر از تن سن ملک الشعرای دربار ویکتوریا
بد نوشتی و چه خنک است مثل خودت